Tijdens Wereldlichtjesdag dragen we altijd een gedicht voor. Hieronder kunt u de gedichten van de afgelopen jaren teruglezen.
wereldlichtjesdag 2018
“Zo uniek…”
Jij met je talenten
je kwaliteiten
je vele mogelijkheden:
jij was zo uniek
zo bijzonder
Je had zoveel levenslust
zoveel toekomst
je was zo enthousiast
zo sprankelend
het kon niet stuk
Je vlinderde door het leven
ontpopte je
kreeg kleur
liet sporen na
en mensen keken jou na:
met bewondering
met respect
want je was zo uniek
zo bijzonder
Je vlinderde door het leven
sloeg onbegrensd
door tijd en ruimte
je vleugels uit
groeide
bloeide
gaf kleur
aan jouw leven
aan ons leven
aan onze wereld
want je was zo uniek
zo bijzonder
Zo iets;
zo’n jong leven
kon toch niet stuk
mocht toch niet stuk ?
Maar toen:
de vlinder verlamde
je vleugels vielen stil
het spoor stopte
tijd en ruimte
werden begrensd
je vrijheid beknot
je talenten begraven in dood
gevangen in einde
Jij
die zo Uniek was
zo bijzonder
En wij?
wij blijven verlamd achter
kruipen terug in ons zelf
spinnen ons
in een cocon van leegte
omdat jij
uit ons leven verdween
wij willen je niet vergeten
wij willen je blijven zien
als onze vlinder
onze unieke….
bijzondere…
Daarom :
verbreek onze cocon van verdriet
kleur onze herinneringen
plant je sporen in ons
opdat we de toekomst
tegemoet durven gaan
verlamd en kwetsbaar
maar wel in herinnering aan jou
want je blijft
zo uniek
zo bijzonder
Uit: de Dood overleven (Theo Vertelman)
Wereldlichtjesdag 2017
Wij herinneren ons de namen
Wij herinneren ons de namen
Van onze kinderen,
Kleinkinderen, neefje of nichtje
Vriend of vriendin
Kinderen of mensen die wíj zó lief hadden
Kinderen of mensen die óns zó lief hadden
Maar ook de namen van ónze kinderen
Die nooit het levenslicht hebben aanschouwd
Wij herinneren ons de namen
Van hen, die hier, in ónze tijd
Niet meer te zien, en niet meer te spreken zijn
Kinderen en mensen die nog wonen in ons hart
En dáár, met ons spreken
In onze dromen, en in onze de stille uren
Wij herinneren ons de namen
Van hen, aan wie niet meer gedacht wordt
Van hen, die niet meer genoemd worden
Van hen, die uit de tijd lijken te zijn
Wij herinneren ons de namen
Die alleen nog, in de stilte, worden genoemd
Wij herinneren ons de namen
Van kinderen en mensen, die een licht waren,
Op onze levensweg
Die licht, en liefde hebben gebracht
Wij hebben vanavond dít licht ontstoken
Voor hen, die nu, in een andere tijd zijn
In díe eeuwige tijd, vol licht en liefde.
Marinus van den Berg